همانطور که اشاره نموده اید، یکی از آثار پرخوری، ازدیاد شهوت می باشد و
چون خوردن زیاد از حد لازم، نتیجه ی پیروی و تبعیت از نفس است، بدون شک
موجب تیرگی روح مؤمن گشته و او را از مسیر حق باز می دارد. مسیر تکامل نفس
انسانی از اماره به لوامه و نفس مطمئنه است, بنابراین پرخوری که باعث تحریک
شهوت می شود و بنا به خواست نفس اماره صورت می گیرد, با سیر انسان به سوی
نفس مطمئنه در تناقض است و مانع حرکت تکاملی انسان می شود.
دین مبین اسلام برای پیروان خود در تمام ابعاد حیاتشان آموزه هایی دارد که
در راستای اهداف آن است؛ چه در جهات معنوی و چه در جهات مادی زندگی و یکی
از این آموزه ها در آداب مربوط به خوردن وآشامیدن است که روایات فراوانی در
این حوزه از حضرات معصومین (علیهم السلام) به دست ما رسیده است. (از جمله
این منابع روایی کتاب وسائل الشیعه جلد 24و25 و کتاب الکافی جلد 6 ابواب
الاطعمه والاشربه است).
در روایاتی که به دست ما رسیده است، از پرخوری و در حال سیری غذا خوردن نهی
شده است. جهت گیری این روایت در راستای تشویق و ترغیب به کم خوری و بر حذر
داشتن از پر خوری و شکم بارگی و بیان آثار سوء آن است .
کسی که پرخوری می کند نمی تواند عبادت را با توجه و حضور انجام دهد و عابد
حقیقی نیست؛ زیرا غذای زیاد مانع حضوردر عبادت است و کسی که عابد حقیقی است
و مشتاق عبادت است به کمترین مقدار غذا اکتفا می کند تا در عبادت موفق
باشد.
بنا به آنچه در قرآن کریم نیز آمده خوردن از طیبات یعنی چیزهای حلال
وپاکیزه با رعایت ضوابط آن از جمله اسراف نکردن بلا مانع است؛ اما نکته ای
که تذکر آن لازم است بحث حلال بودن یک چیز و رعایت مسایل اخلاقی و سیر
سلوک، دو مقوله اند.
بسیاری از اعمال که حلال نیز هستند ترک آن برای کسی که می خواهد به مراحلی
از کمال برسد و از شهوات دوری کند لازم است. لذا کسی که میخواهد تقرب وسیر
به سوی خداوند داشته باشد تا به نهایت قرب و رضای خداوند برسد لازم است که
از برخی حلالها از جمله از خوردن غذای زیاد و چرب و شیرین اجتناب کند؛ یعنی
خود را اسیر چرب و شیرین دنیا نکند؛ زیرا بنده شکم نمی تواند خود را از
هواهای نفسانی برهاند.
البته خوردن غذای چرب و شیرین در بعضی اوقات برای عارف و سالک هم اشکالی ندارد، ولی نباید به صورت عادت در آید، که سبب وابستگی شود.
چنانکه خواندن نوافل نیز واجب نیست، اما برای کسی که می خواهد به مراحل کمال برسد خواندن آن لازم است.
